Spelen in de opiumkit

De Canadese documentairemaker Robin Benger begon aan zijn film First Person Shooter uit bezorgdheid en zelfs paniek.

Zijn 16-jarige zoon Griffin was/is verslaafd aan het computerspel Counter Strike. Hij ging steeds vaker niet naar school, bleef nachten weg van huis en zat op den duur eigenlijk vrijwel onafgebroken achter het beeldscherm. Des te bewonderenswaardiger dat de documentaire zo evenwichtig is geworden. Benger is als de dood dat zijn zoon blijvende schade ondervindt van de permanente onderdompeling in een wereld van geweld, maar zoekt verder dan alleen naar mensen die zijn angst voeden of bevestigen.

Hij begint met Griffin zelf. Die vindt uiteraard dat er absoluut geen sprake is van verslaving. Hij vindt het spel leuk en wil het 'dus' vaak doen. Dat is alles. Benger is niet overtuigd. Een bepaald aan tal uren spelen toestaan, de computer zelfs helemaal uit huis verbannen, het helpt allemaal niet. Midden in de nacht vindt Benger zijn zoon terug in een 'opiumkit van de 21ste eeuw'.

Daarna gaat Benger te rade bij de game-industrie, psychologen, onderzoekers (een generatie jongens socialiseert verkeerd), bezorgde ouders en mensen die het allemaal niet zo'n punt vinden. In luitenant kolonel b.d. David Grossman vindt hij een gedreven kruisvaarder tegen de geweldsspelletjes. De gepensioneerde elite-militair fulmineert tegen de spellen, die van onze kinderen moordenaars zouden maken. Bewijs: dezelfde spellen worden gebruikt om soldaten te trainen. Hij noemt het voorbeeld van een jongen die acht medeleerlingen doodschoot. Acht schoten, acht keer raak, in het hoofd. Alleen, zo vindt Benger uit, de betreffende jongen speelde nooit computergames. Zo blijven de vragen vragen. Zijn de gamers de 'atleten van de moderne tijd'? Of kijken we toe hoe onze kinderen gebruikt worden als 'kanaries die we de mijn van het informatietijdperk insturen'?

Uit: VPRO-gids 10 juli 2002